Anneden..

Koray bizim yaşça en büyük çocuğumuzdu.

Koray’ın ilkokul yıllarının başında, bazı problemlere sahip olduğunu fark ettik. Öğretmenleri bize ders sırasında yerinde oturamadığını ve derslere odaklanamadığını söylüyorlardı. Bizse çocuğumuzun yalnızca biraz afacan olduğunu düşünerek öğretmenlerinin söylediklerini görmezden geldik. Fakat geçen zamanla beraber çocuğumuzun göstermesi beklenen akademik başarı artınca, onun aynı zamanda ev ödevi ve sınavlarıyla da sorun yaşadığının farkına vardık.

Bütün bunlar, karşımıza çıkacak problemlerin belki de en küçükleriydi. Koray giderek daha utangaç bir çocuk olmaya başladı. Okul başarısı azaldıkça sosyal hayatıyla da bağı koptu, önceden yapmayı sevdiği şeyleri yapmak konusunda isteksiz hale geldi. Bir gün arkadaşlarımdan biri Koray’ı bir uzmana götürmemi önerdi.

Koray’ın hayatını değiştiren tanı

Uzmanla birkaç görüşme ve Koray’a uygulanan online bir testten sonra, sorularımızın cevabını aldık. Koray’da DEHB vardı. Uzmanın söylediğine göre, Koray hata yaptıkça kendine duyduğu inancı kaybetmişti. Yalnızca düşük akademik başarısı değildi bunun nedeni, aynı zamanda zihnindeki kendi yapabilecekleriyle ilgili düşüncelerinin DEHB’nin etkilediği sonuçlarla gösterdiği büyük farklardı.

Değişimlerin etkisi anlık ve oldukça açıktı.

Hem çocuğumuzu, hem de uzun zamandır kaybettiğimiz aile huzurumuzu yeniden kazandığımızı hissettik. Koray’ın da öz güveni yeniden yerine geldi; eskisi gibi mutlu, sosyal ve bir o kadar neşeliydi. Geçmişe baktığımda, Koray’ın DEHB tanı ile tedavi süreci konusunda şanslı olduğumuza inanıyorum…