Hiperaktif Anne 3: Acısıyla Tatlısıyla DEHB

Öğle tatilinde bir yandan yemek yiyorum, bir yandan telefonuma gelen mesajlara cevap veriyorum bir yandan da aklımdan geçen düşünceleri bir yerlerde tutmaya çalışıyorum. İlacım geçen hafta bitti henüz randevu alıp doktora gidip ilaç yazdıramadım (önceleri concerta kullanıyordum sonra ritalin kullanmaya başladım tabii bu ilaçları reçetesiz almak mümkün değil) ilaç almadığım için de konsantrasyonum iyice düştü yine başladım aynı anda bir sürü iş yapmaya çabalamaya ve bir sürü şeyi de ertelemeye. Bu durum beni hem çok yoruyor hem de rahatsız ediyor. Baksanıza yazarken bile dağıldım yine.

Öğlen yemeğinde lise yıllarına gitti aklım, o zaman da elbette çok hareketliydim, enerji topu gibiydim ama fevri davranışlarım vardı. Dürtülerimi kontrol edemiyordum özellikle de sinirlendiğimde ki zaten o zamanlar bugüne göre çok daha fazla sinirleniyordum olur olmaz şeylere. Lise son sınıftaydım, hem ergenlik dönemi hem üniversiteye hazırlık bir de farkında olunmayan DEHB anlayacağınız muhteşem bir zaman 🙂 İngilizce dersindeydik, sınıfta sakin bir şekilde ders yapılıyor ama bu arada ben ve çok yakın bir erkek arkadaşım sınıfın farkında olmayacağı bir şekilde tartışıyoruz. Benim önümdeki sırada o tek başına oturuyor ben de bir arka sırada tek başıma oturuyorum. Bir anda çok sinirlendim ve oturduğum o tahta sırayı onun üstün doğru fırlattım sınıftan çıktım gittim. Sonrası rehberlik servisine çağrılmalar vs. Öğlen aklıma bu olay geldi muhtemelen dürtüsel davranmıştım, o anda sokakta olsam arabaların üzerine doğru da atlayabilirdim sonucun ne olduğunun hiç önemi yoktu anlık bir davranıştı. İşin ilginç tarafı o arkadaşımla (ki hala çok iyi dostuz 🙂 ) karşılıklı olarak yaşadığımız tek olay bu değildi çünkü sonradan ona da bipolar bozukluk teşhisi kondu, tencere yuvarlanıp kapağını bulmuştu yani.

DEHB’den haberim olmadığı için dürtüsel davranışlarda bulunup da anlam veremediğim çok olay oldu. Belki şanslıydım ve bunlardan fiziksel bir zarar görmedim ama duygusal olarak ne yazık ki gördüm. Duygularımdaki iniş çıkışlar, içimde engel olamadığım duygusal tepkiler bana pek de olumlu olarak yansımadı. İçimden geldiği gibi davranıyor olmak çevremdeki insanlar tarafından farklı algılandı bu da doğal olarak zaman zaman beni yaraladı. Bana göre normal olanın başkalarına göre tuhaf olmasını kabul edemedim. Bu kabul edememe durumu da yıllar içinde diğer sorunları doğurdu, depresyon, kaygı bozukluğu, panik atak…

Her zaman söylüyorum ve hep de söyleyeceğim DEHB’nin benim için güzel tarafları da var tamamen olumsuz bir durum olarak görmem mümkün değil bu sebeple hiperaktivitenin farkında olmak ve davranışlarımın sebebini bilmek beni rahatlatıyor. Teşhis konulduğunda hiç anlayamadığım ve çözüm bulamadığım davranışlarımın sebeplerini anlamak içime az da olsa su serpmişti. Her şeye rağmen ben kendimi seviyorum ve DEHB sen hayatımın hem farklı hem de eğlenceli bir parçasısın ara sıra arıza çıkarsan da 🙂